เรื่องเล่าจากอุบล

ข้อมูลเบื้องต้น

เรื่องเล่าจากอุบล

                จะปีใหม่แล้วอีกไม่กี่วันนับจากวันนี้ มองดูปฏิทินก็บอกว่า 29 ธ.ค. 2559 เวลาผ่านไปเร็วจริงๆชัยคิดพลางถอนหายใจคล้ายคนเบื่อโลก อากาศในค่ำคืนของเดือนธันวาคมมันช่างหนาวเหน็บ ลมที่พัดผ่านกระทบกายเหมือนใบมีดโกนเฉือนเข้าไปบาดลึกถึงกระดูก “ชัย” นอนๆ หลับๆ ตื่นๆเพราะฤทธิ์ใบมีดโกนเดือนธันวาคมแต่ชัยก็ชาชินกับมันเสียแล้ว! ก็แค่นอนคนเดียวนอนให้ห้องที่ปราศจากประตู เพดาน หน้าต่างและฝาพนังสี่ด้าน! เสียงรถราที่สัญจรไปมาปลุกให้ชัยรู้สึกตัวตื่นเป็นระยะๆก็สนุกไปอีกแบบ! แต่บางทีชัยก็ไม่รู้สึกสนุกเลย อย่างเช่นบางคืนสียงแตรดังติดต่อกันนานๆอย่างกะทันหันพร้อมด้วยเสียงยางรถบดกับถนนดังลั่นประกอบกับเสียงโครมๆตามมา มันทำให้ชัยตกใจ! กลัว! ไม่อยากลืมตาขึ้นมามองภาพที่อยู่ตรงหน้า ชัยทั้งไม่สนุกและนอนไม่หลับไม่ว่าจะเป็นความคึกคะนองหรือขาดสติของคนขับ ชัยก็ไม่อาจทราบได้ ชัยได้แต่คิดในใจแต่เป็นคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบ เสื้อกันหนาวที่ชัยใส่ก็เก่าคร่ำครึมันเป็นเสื้อที่พ่อสวมให้ชัยก่อนที่พ่อจะเดินไปซื้อขนมหรือพ่อไปไหนกันแน่ชัยก็ไม่แน่ใจเพราะเหตุการณ์ผ่านมาจะ 10 ปีแล้ว! ชัยก็ยังคงเฝ้ารอการกลับมาของพ่อและขนมหรือจะเป็นอะไรก็ตามแต่ขอแค่พ่อกลับมา! เสื้อตัวนี้แรกๆก็หลวมเหมือนผ้าคลุมแต่วันเวลาผ่านไปกลับกลายว่าชัยสวมมันได้อย่างพอดิบพอดี! เป็นเสื้อกันหนาวตัวเดียวที่ชัยมีและการใส่ปีละไม่กี่วันทำให้สภาพของมันไม่ชำรุดมากนักหากแต่เก่าและเหม็นไปหน่อยแต่ชัยก็มีความสุขกับมันชัยใส่มันอย่างถนอมและเต็มใจเพราะเป็นสิ่งเดียวที่พ่อทิ้งไว้ให้ชัยก่อนจากไป คืนนี้ก็เหมือนกับคืนก่อนๆ ชัยลุกขึ้นมองไปรอบๆตรวจดูสมบัติในกระสอบใส่สัมภาระ 1 ใบและปฏิทินปีใหม่ที่มีคนให้ชัยเมื่อต้นปีมาดู วัน-เดือน-ปี 1 ใบ  รองเท้าแตะ 1 คู่ และอีกไม่กี่ชั่วโมงปฏิทินใบนี้ก็จะโดนทิ้ง! ชัยนึกสงสารปฏิทินคู่กายที่ชัยดูมันอยู่ทุกวัน ปีใหม่อีกแล้วลาก่อนปีเก่าชัยพูดกับปฏิทินพลางพับมันเก็บไว้รวมๆกันกับเพื่อนๆในกระสอบอีกหลายๆใบ! แปลกแต่จริงชัยเก็บวันเวลาเหล่านั้นไว้จำนวนหนึ่ง คล้ายๆกับเตือนตัวเองว่านานแค่ไหนแล้วที่พ่อจากไป นานแค่ไหนแล้วกับการเผชิญโลกโดยลำพัง นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้กอดพ่อ นานแค่ไหนแล้วที่ชัยไม่ได้มีพ่ออยู่ข้างๆ

                อีกไม่กี่ชั่วโมงเถ้าแก่ก็จะให้ปีใหม่มาอีก ชัยกล่าวติดตลกกับกระสอบใส่วันเดือนปีของตน ค่ำคืนนี้จะกี่โมงกี่ยามชัยก็ไม่รู้เพราะไม่มีนาฬิกาและเดาจากจำนวนรถราที่เห็นบนถนนบวกกับจำนานคนที่เห็นรอบๆตัว ชัยคาดเดาว่าน่าจะราวๆตี 1-2 ไม่ต่ำกว่าเที่ยงคืนแปลกแต่จริงชัยเดาถูก! 02.00 พอดี!

                ค่ำคืนนี้ชัยตื่นมาบนม้านั่งรอบๆสวนสาธารณะทุ่งศรีเมือง จังหวัดอุบลราชธานีแสงไฟส่องสว่างข้างทางชัดแจ้ง ถนนชยางกูลทอดยาวจากตัวเมืองอุบลไปจังหวัดอำนาจเจริญคือภาพเบื้องหน้าที่ชัยเห็น ชัยมองดูรอบๆพร้อมกับลุกขึ้นจากม้านั่งขนาด 1 เมตร 30 เซนติเมตรยืดเส้นยืนสายขยับแขนขยับขาเพราะการขดตัวนอนบนม้านั่ง 1 เมตร 30 เซนติเมตรนานๆไม่ใช่เรื่องน่าอภิรมย์นัก ไฟสว่างส่องข้างทางก็สว่างดีแม้บางเสาไฟอาจจะติดๆดับๆแต่ก็ยังไร้วี่แววการซ่อมแซม

                ชัยล่วงเข้าไปในกระเป๋าเสื่อกันหนาวควักเอาบุหรี่ที่เถ้าแก่ร้านขายถุงหลังอุบลพลาซ่าซื้อให้ ซองที่ยับยู่ยี่ของมันทำให้บุหรี่ขยุกขยิกตามไปด้วยแต่ไม่หัก มันเป็นการแลกเปลี่ยนที่คุ้มค่าชัยรู้ดีว่ามันจะมีผลอย่างไรแต่ชัยก็เต็มใจสูบมัน ทุกวันชัยจะมีหน้าที่ขนของที่รถสิบล้อบรรทุกมาส่งเถ้าแก่ที่โกดังหลังอุบลพราซ่าแล้วก็กินข้าว เช้า-เที่ยง-เย็น แล้วแต่เถ้าแก่จะเมฆตาพร้อมกับสิ่งของต่างๆที่เถ้าแก่จะหยิบยื่นมอบให้ด้วยความสงสารและชัยเต็มใจเอาเหงื่อเข้าแลกทำงานอย่างขยันขันแข็งและมาเกี่ยงงานแม้จะเป็นงานหนักลำบาก งานบางอย่างลูกจ้างประจำวันละ 300 บาทยังไม่อยากทำถึงทำก็อู้ ชัยจึงเป็นที่รักและเถ้าแก่มักจะเมฆตาสงสารทุกอย่างชัยไม่อวดอ้างเพราะเถ้าแก่ก็ให้เงินชัยเหมือนกันกับพนักงานทุกคนแต่พอเศษตรงที่ชัยไม่ต้องกรอกบัตรลงเวลาการทำงานเพราะชัยพิสูจน์ตัวเองเป็นประจักษ์แล้วสำหรับเถ้าแก่และอาหารดีๆถ้าเถ้าแก่กินอะไรชัยมักจะได้รับอานิสงค์ด้วย ชัยสุขใจกับการทำความดีมีคนรักเงินเก็บวันละ 300 บาท x 6 ปี ชัยไม่เช่าบ้าน ไม่ฟุ่มเฟือย ไม่กินเหล้า สูบแค่บุหรี่(ก็เถ้าแก่บริจาคมา) ไม่รู้ชัยเก็บเงินไว้ที่ไหน(ชัยไม่บอกใครเพราะกลัวจะแย่งไป) ชัยเก็บเงินไว้เพราะพ่อจะกลับมาชัยกับพ่อจะได้อยู่ด้วยกันอย่างสบายไม่ลำบาก ชัยทำงานจนเถ้าแก่ต้องไล่กลับเพราะมันก็ดึกแล้ว ลูกจ้างประจำเลิกงาน 5 โมงเย็น หยุดงานไม่ทำตั้งแต่ 4โมง! ชัยทำจนถึง 2 ทุ่มของทุกวัน ชัยเป็นคนซื่อเถ้าแก่สงสารเคยทาบทามให้ชัยมานอนเฝ้าโกดังจะได้ไม่ต้องจ้างยาม สะดวกสบายกว่าข้ามไปนอนตรงม้านั่งทุกๆวัน มอมแมม ห้องน้ำก็อาศัยวัด ปั๊มน้ำมันบ้าง บางทีก็เหนื่อยจนนอนไม่อาบน้ำเถ้าแก่พูดถูกเพราะเถ้าแก่เป็นห่วงชัยแต่ชัยปฏิเสธไป เกรงว่ายามที่ไม่มีความผิดจะเดือดร้อนเกรงว่ายามพ่อกลับมาแล้วจะหาชัยไม่เจอ หรืออาจเป็นแค่ข้ออ้างของชัยก็ได้เพราะใจของชัยแตกสลายไปแล้วคงจะไม่ไว้ใจใครอีกแน่! เป็นคำถามที่ชัยไม่ตอบเถ้าแก่จึงอ่อนใจ มีเพียงความไว้วางใจที่เถ้าแก่มีให้ชัยมันก็เป็นความสุขใจของชัยแล้ว

                บุหรี่ที่ชัยสูบหมดมวนแล้วเหลือแต่ควันที่สีเทาที่ลอยอยู่ในอากาศไม่นานก็เลือนหายไป การสูบบุหรี่เราต้องยอมรับเงื่อนไขที่มันหยิบยื่นให้ด้วยเรารู้ เราเข้าใจแต่เราก็ยังยอมรับเงื่อนไขที่ไม่น่าอภิรมย์และพร้อมที่จะสูบมัน ชัยมองดูม้านั่งที่ตั้งอยู่ทีเดิม แม้จะไม่สบายกายแต่ชัยยังมองมันด้วยความสุข การที่ต้องนอนขดตัวเพราะชัยโตขึ้นม้านั่งมันไม่ผิดเพราะฉะนั้นต้องโทษตัวเอง พ่อจะกลับมาหาชัยตรงนี้ คำกล่าวของพ่อยังก้องอยู่ในหัวชัยตลอดเวลา “ใส่ไว้ก่อน เดี๋ยวพ่อมา อย่าร้องนะเดี๋ยวพ่อจะพ่อขนมมาฝากอย่าไปไหนนะ” ภาพพ่อเดินจากไปทางอำเภอวาริณค่อยๆลับหายไปในค่ำคืนหนึ่ง ที่อากาศก็คงเป็นแบบนี้ ชัยสะดุ้งจากภวังค์  มันผ่านไปตั้งหลายปีแล้วชัยล้มตัวลงนอนบนม้านั่งตัวเดิม!!ขยับซ้ายขยับขวาตะแคงไปมาอย่างกำลังหาจุดที่เหมาะกับม้านั่ง 1 เมตร 30 เซนติเมตรสำหรับขนาดความสูง 180 ซม รู้สึกได้ว่าความสุขของชัยคือการที่ได้กลับมารอพ่อตรงนี้ นอนขดอยู่ม้านั่งตัวนี้ และขดตัวลงนอนอย่างไม่ต้องสนใจใคร  ความดีของหน้าหนาวก็มีบ้างแม้บางทีมันอาจหนาวจนบาดลึกลงไปในกระดูก! แต่ที่ตรงนั้นมันกลับทำให้ชัยรู้สึกว่า อบอุ่นที่สุดในชีวิต! ถึงแม้จะหนาวเหน็บแค่ไหนก็ตาม! ชัยยังมีความสุขกับเสื้อกันหนาวเก่าๆเหม็นๆของพ่อมันจะเก่าจะเหม็นชัยก็ใส่มันอยู่อย่างนั้น อีกไม่กี่ชั่วโมงก็เช้าแล้วชัยหลับตาแต่ยังคงนึกถึงเหตุการณ์ของคืนวันที่ 28 ธ.ค. เป็นภาพที่ยังติดอยู่ในหัวใจของชัย มันคือฝันร้าย! คือคืนที่โหดร้ายชัยไม่เคยลืม! คืนนั้นชัยสะดุ้งตื่นเพราะเสียงที่ปะทะกันดั่งระเบิดลงลั่นไปทั่วบริเวณหากแต่เป็นยามวิการณ์และปราศจากผู้คนสัญจรบนถนนแต่ก็มีรถแต่น้อยมาก!! ชัยอยู่ห่างจากจุดเกิดเหตุประมาณไม่เกิน 100 เมตร ภาพที่เห็นคือรถกระบะ 2 คันจอดอยู่บนถนนชะยางกูลคันแรกมุ่งหน้าไปจังหวัดอำนาจเจริญ อีกคันจอดเบียดหน้าคันแรกในลักษณะขวางทางไม่ให้ไป ส่วนท้ายคันที่ 2 อยู่ลักษณะคร่อมเลนส์กลางถนน! แต่ชัยก็ไม่ขยับตัวเพราะไม่อยากให้ใครรู้ ว่าชัยอยู่ตรงนี้ แล้วทันใดนั้นกระบะคันแรกก็ลงรถมาพร้อมกับชี้หน้าด่าพ่อเป็นภาษาที่ชัยงง!! พร้อมๆกันกระบะคันที่สองก็ก้าวลงมาจากรถพร้อมด้วยไม้เบสบอลอลูมิเนียมมันวาว！แสงไฟจากเสาข้างทางช่วยให้มันเห็นชัดขึ้นกับเพื่อนอีก 2 คน ชัยนับได้เป็น3 กระบะคันแรกคงจะลงมาเพิ่ม? ชัยคิดชัยคิดในใจ แต่เปล่า!!ไม่มีใครลงมาจากกระบะคันแรก หรือวิธีการคุยกันของคนใช้รถใช้ถนนทุกวันนี้มันเป็นแบบนี้ ชัยคิดในใจ ยังไม่ทันที่ไม้เบสบอลกับคนถือและเพื่อนๆจะเดินถึงผู้กรณีอยู่ๆก็มีรถเก๋งสีดำสนิทแล่นฝ่ามาทางชยางกูลมุ่งอำนาจเจริญเสียงเครื่องที่ดังกระหึ่มเสียงเบรกที่เหยียบแรงบดครูดไปกับพื้นถนนระหว่างรถกระบะ 2 คัน ไม่มีการเปิดประตูรถมีแต่เสียงปืนที่ดังมาเรื่อยๆติดๆกันเหมือนเจ็กจุดประทัด ประกายไฟวูบๆวาบๆ ตัดความมืดมายังจุดที่ชัยนอนดูอยู่ชัยตกใจมาก กลัวสุดขีด ได้แต่ปิดปากหยุดลมหายใจและทำตัวให้ลีบเล็กที่สุดเท่าที่จะทำได้พร้อมกับจ้องดูเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นต่อหน้าชายคนแรกที่ลงจากรถโดนยิงที่หน้าท้องและลงไปนอนกับพื้น สิ้นเสียงปืนเก๋งสีดำเร่งเครื่องกระชากออกไป เร่งรีบจนเสียงล้อบดถนนชยางกูลจนชัยได้ยินเสียงชยางกูลโหยหวน 3 คน จากรถกระบะคันที่ 2 วิ่งขึ้นรถ 1 ในนั้นวิ่งตรงไปฉุดกระชากหญิงสาวในชุดนักศึกษาที่นั่งอยู่ในกระบะคันแรก! มาขึ้นรถตัวเองและกระชากคันเร่งเหยียบห่อตะบึงออกไปตามเก๋งคันดำเจ้าของเสียงปืน! สิ้นเสียง ชยางกูลโหยหวนเหมือนเจ็บปวดเหลือเกิน ภาพเบื่องหน้าที่ชัยเห็นสิ้นเสียงหวีดร้องของหญิงสาวในชุดนักศึกษาที่โดนฉุดกระชากขึ้นรถไปกับสายลมดูคนที่มากับตนโดนยิงนอนไม่รู้เรื่องไม่รู้ราวนอนอยู่ข้างรถแต่ขาอีกข้างยังก่ายอยู่ในรถ! ทุกอย่างกลับสู่ความเงียบสงบรถคันแรกที่วิ่งผ่านมาจะบุ่งอำนาจชะลอ ชะงักแต่ก็หลบและผ่านไป! คัน2-3-4 ก็ทำตามเช่นเดียวกัน ตี 4.50 น. ชัยมองดูกระบะคันที่เจ้าของมัวนอนในท่าที่ไม่สบายนักจะลุกไปจัดท่าให้นอนสบายๆก็ไม่กล้า  ตั้งแต่เกิดเหตุมีใครโทรแจ้งเหตุหรือยังอาจจะทำแล้วแต่ชัยก็ไม่ทราบเป็นความพิศวงศ์ รถผ่านไป 8 คัน กับเวลา 4.50 น. เหตุเกิดเป็นชั่วโมงชัยยังนอนไม่หลับ ได้แต่ขยับตัวนอนอยู่อย่างเงียบๆและได้แต่สงสัยว่าเดี๋ยวนี้มหาลัยเค้าสอนกันจนดึกดื่นป่านนี้เลยเหรอ? นักศึกษาสาวคนนั้นถึงมาอยู่บนถนนชยางกูลแทนที่จะอยู่บ้านแล้วพ่อ แม่ จะรู้ไหมหนอว่าเค้าไปกับผู้ชายตอนนี้อยู่บนถนนชยางกูลมุ่งอำนาจและโดนฉุดไปไหนแล้วก็ไม่รู้นี่ก็อีกคนสงสัยไปไม่ทันนัดต้องมีคนโดนเบี้ยวนัดแล้วเพราะตัวมานอนอยู่ตรงนี้!! ชยางกูล 05.40 น. 29 ธ.ค. เสียงไซเรนดังลั่นมาแต่ไกลและชัยสังเกตดูเหตุการณ์ไปเรื่อยๆชัยนึกในใจว่าทำไมตำรวจไม่ขยับให้เจ้าของรถกระบะคันแรกนอนดีๆหน่อยเพราะกลัวเค้าจะเหมื่อยเอา ขณะที่ชัยได้แต่จ้องดูเหตุการณ์จู่ๆชัยต้องตกใจช็อกเพราะอยู่ๆก็มีตำรวจสองนายมาเมื่อไหร่ไม่ทราบชัยได้แต่มองเอาใจช่วยคนในเหตุการณ์กลางถนนนี้ที่ห่างจากชัยไม่เกิน 100 เมตร !! นายตำรวจสวมหมวกกันน็อกสีทองแต่งตัวเต็มยศ!! คว้าจับมือชัยไว้โดยที่ชัยไม่รู้ตัว!!มือจับกำแน่นชัยตกใจสะดุ้ง ตำรวจอีกนายที่อยู่ข้างกันก็กระชากคอชัยลงกับพื้นอย่างแรง!! ชัยหมดอิสรภาพตำรวจบอกชัยไม่ต้องหนีอย่าดิ้นชัย งง!! ชัยไม่คิดเลยว่าจะเป็นแบบนี้ ชัยโดนล็อคกดลงกับพื้นมือชัยโดนจับไคว้หลังในท่านอนคว่ำ ตรงกลางหลังก็โดนเข่านายตำรวจนายนั้นกดไว้จนสุดแรง!! ชัยตกใจกลัว น้ำตาไหลออกมาโดยอัตโนมัติ พลางเหลือบมองตำรวจอีกนายที่มาด้วยกันกระทำกับสมบัติที่ชัยมี!! ชัยร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวดเวลาที่ชัยเก็บไม้ถูกลื้อกระจัดกระจายกะเป๋าเป้ที่เถ้าแก่ให้ชัยรักษาไว้เป็นอย่างดีบัดนี้เองลอยอยู่ในสวนสาธารณะทุ่งศรีเมือง แสงไฟฉายส่องวูบๆมาที่หน้าชัยพร้อมกับคำถาม  มึงเอายามาจากไห?ไหนยามึงอยู่ไหน? 2คน ผลัดกันทึ้ง ลื้อ ค้นสมบัติของชัย น้ำตาชัยอาบแก้มไม่มีเสียงแม้จะร้อง ในใจคิดแต่ว่าพ่อจะกลับมา ช่วยชัยด้วย กลับมาช่วยชัยเร็ว ชัยกลัว  น้ำตาที่เอ่อล้นอาบหน้าจู่ๆ ด้านหน้าก็ปรากฏร่างชายคนหนึ่งพร้อมกับแสงไฟฉายหลายดวงส่องมากระทบสายตาและจุดที่ชัยอยู่ 05.50 น.ตะวันกำลังจะทำงานแต่อาจจะช้าเพราะเดือนธันวาคม แดดออก 6 โมงการมาของชายคนนี้ทำให้นายตำรวจที่จับชัยต้องเพลามือและตอบคำถาม!!!

                                “พี่ครับ! เกิดอะไรขึ้นครับ”

                                “พวกเร่ร่อนติดยาสงสัยขายด้วยครับหมวด”สิ้นเสียงตอบ ชัยตกใจเหตุใดตำรวจผู้นั้นถึงกล่าวหาชัยเช่นนั้น ไฟฉายยังส่องมาทุกๆที่รอบตัวชัยชัยรู้สึกได้ว่าหมดทางรอดแล้วคนอย่างชัยจะไปแก้ต่างกับเค้ายังไงหนังสือก็ไม่ได้เรียน กลัวไปหมดชัยกล่าวลาพ่อในใจพ่อชัยคงไม่ได้เจอพ่อแล้วเค้าจะจับชัยติดคุก พ่อช่วยชัยด้วย 06.00 น. ค้นไม่เจออะไร ซึ่งชัยรู้ดีรู้ดีเพราะชัยไม่เคยคิดว่าจะทำแต่สภาวะที่ต้องจำยอมชัยหมดอาลัยและมองดูสมบัติของตนเองที่ตำรวจรื้อค้นจนกระจัดกระจายและการมาของชายคนนั้นเป็นครั้งที่ 2 ก็เกิดปาฏิหาริย์

                                “พี่จ่าครับผมอยู่จุดเกิดเหตุxxx ห่างจากตรงนี้ไม่เกิน 100 เมตร ผมมองดูพวกพี่ทำงานก็นานพอดู ผมขอถามหน่อยครับเค้าทำอะไรผิด?” จ่าหัวทอง 2 นาย กล่าวแบบฉะฉาน!!!

                                “หมวด! ไปทำคดีหมวดเถอะพวกนี้น่ะมันก็แบบนี้แหละตรงนี้คันไม่เจอลองจับมันไป ส.น.ไม่ว่าขายหรือซื้อ”ชัยสะอื้อร้องบอกด้วยความพยายามเพราะใบหน้าโดนเข่าของนายตำรวจคนแรกกดไว้กับพื้นพร้อมเอามือไคว้หลัง

                                “ผมไม่ได้เสพยาผมไม่ได้ขายยาผมไม่ได้ทำอะไรผิด!!!” ชัยมองไม่ถนัดตานักเพราะถูกกดลงกับพื่น ไม่มีใครเช็ดน้ำตาให้ ตาพร่ามัวมือ ขา ถูกพันธนาการองศาการมองเห็นก็ไม่ชัดได้แต่ใช่หูเท่านั้นที่ยังเหลืออยู่ชัยได้ยิน!!!

                “จ่าครับผมมาใหม่ก็จริงแต่งานไม่ใหม่นะครับ”

                “หมวดก็ลองดูสภาพมันสิ ค้นไม่เจอตรวจฉี่เจอแน่ครับ”

                “งั้นพี่จ่าจับเขาลุกขึ้นมาผมจะคุยกับเขาหน่อย” สิ้นสียงนายสั่งลูกน้องทำตาม ชัยถูกกระชากขึ้นมายืนต่อหน้านายร้อยใหม่ชัยรู้สึกได้ถึงความไม่พอใจของจ่าที่จับตนต่อหน้านาย ก่อนจะคุยกับชัยนายตำรวจร้อยตรีคว้าวิทยุเครื่องดำๆขึ้นมากดๆแล้วพูดๆ

                “ ว.xxxขอ5 นาที เคลียร์ ว.xxx 2^%£*)^£%*(& ” ชัยงง!! ร้อยตรีเอาไฟฉายขึ้นมาแล้วส่องดูม่านตาของชัย

                “ไม่ต้องกลัวนะ ไม่เป็นไรมองที่พี่สักเดี๋ยวนะ” ชัยมองไปทีร้อยตรีจบใหม่ ทันทีที่รู้ตัวปลอดภัยแสงไฟก็ดับลง ร้อยตรีสั่งลูกน้อง

                “พวกพี่ค้นเจออะไรบ้างแล้วหรือบยัง”

                “เดี๋ยวเอามันไปขยายผลก็เจอ” ร้อยตรีจบใหม่ถอนหายใจ

                “พี่จ่าครับตรวจฉี่เขาตรงนี้เลยครับจะได้เป็นที่ประจักษ์ ผมดูแล้วเขาไม่ค้าและไม่เสพแน่นอน” จ่าท่าทางไม่พอใจแต่จะขัดนายไม่ได้สรุปผลตรวจที่ชัยก็รู้อยู่แล้วว่าต้องไม่มีอย่างแน่นอนก็เป็นไปตามนั้น แจ้งผลปกติ ร้อยตรีดาวเดียวจบใหม่ก็เป็นปรปักษ์กับตำรวจเก่าแก่ ร้อยตรีมองมาที่ชัยด้วยรอยยิ้มและสีหน้าที่เชื่อมั่นว่าชัยไม่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ชัยได้แต่สงสัยว่าตำรวจเขาสอนมาคนละหลักสูตรหรือเหตุใดตำรวจทั้งสองนายจึงมีวิธีการทำงานต่างกันนัก?  ผ่านไป 2- 3 นาทีทุกอย่างเปลี่ยนไปจ่าหัวทองทั้งสองจึงยอมอ่อนข้อว่าชัยไม่เกี่ยว ไม่เสพ ไม่ค้า

                “พี่จ่าครับ พี่ช่วยเก็บของที่รื้อค้นทุกอย่างกลับสภาพเดิมแล้วกรุณานำไปส่งให้ผมที่รถด้วยนะครับ” ชัยมองดูจ่าเก็บของของชัยใส่กระสอบและกระเป๋า จ่าทั้งสองท่าทางไม่เต็มใจ จนชัยอยากบอกว่าไม่ตั้องก็ได้แค่เข้าใจชัยและปล่อยชัยไปก็บุญแล้วพวกที่เหลือเดี๋ยวชัยจะจัดการเอง ไม่เป็นผลเพราะไม่มีคำใดหลุดออกมาจากปากชัยซักคำ สิ้นเสียง ว. วิทยุสีดำของร้อยตรีอีกครั้งชัยก็ไม่ได้สังเกตว่าเค้าหยิบ ว. ขึ้นมาตอนไหน ชัยคิดในใจลมหนาวปีนี้ช่างหนาวเหน็บกว่าทุกปีที่ผ่านมามันต้อนรับชัยได้สมเกียรติมาก

                “พี่ครับรบกวนกลับ ส.น.กับผมนะครับผมจะให้พี่เป็นพยานให้สักหน่อยดูจากสภาพการณ์แล้วพี่คงนอนที่นี้ทั้งคืนและจากจุดเกิดเหตุมาถึงตรงนี้พี่ต้องรู้เห็นอะไรแน่ จ่ากล่าวหาว่าพี่ขายยาแต่ผมเห็นต่างเพราะจากข้าวของของพี่แล้วมีแต่ปฏิทินเก่าๆ ผ้าห่มเก่าๆ ถุงเท้า รองเท้า เสื้อผ้าก็มีอยู่แค่นี้ ผมตรวจม่านตาก็ปกติดีแต่ถ้าพี่เสพจริงผมจะเอาพี่ไปบำบัดและถ้าพี่ขายผมจะจับ อีกอย่างพ่อค้าค้ายาใครเขาจะมานอนที่แบบนี้” ร้อยตรีกล่าวแล้วชี้ไปทางจ่าทั้งสองที่กำลังเก็บข้าวของแล้วชัยทึ่งกับความช่างสังเกตความรอบรู้และความยุติธรรมของร้อยตรีจบใหม่ แล้วนายร้อบตรีจบใหม่ก็กระซิบกับผล

                “แล้วอีกอย่าง สายข่าวของทางเร่าะชัวร์ ไม่มั่วนิ่มอุ่มคนไปรีดแบบนี้หรอก หรือถ้าพี่ตบตาผมก็คงเนียนมากๆ” ชัยรับรู้ได้ถึงความห่วงใยจากใครก็ไม่รู้ไม่ใช่พ่อ ไม่ใช่ญาติ ไม่ใช่พี่น้องแต่ได้รับความรู้สึกอุ่นใจเมื่ออยู่ใกล้เขาเช่นนี้ มันทำให้ชัยเรียนรู้ได้ว่ามีบวกก็ต้องมีลบในสถานการณ์ที่แย่ที่สุดเราอาจจะได้พบสิ่งที่มีค่าที่สุดเช่นกันมีเลวก็ต้องมีดีชัยกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ทั้งดีใจที่เจอคนที่อยู่ตรงหน้าและดีใจที่ตนพ้นข้อกล่าวหา

                “ไปกันเถอะครับ แล้วพี่ชื่ออะไรเหรอครับ” ร้อยตรีถามระหว่างเดินไปที่จุดเกิดเหตุชัยไม่กล้าตอบแล้วเดินตามไปอย่างเงียบๆ หมวดก็ไม่ลดละความพยายามแต่ก็หยุดถามเพราะเห็นทีท่าของชัยจึงได้แต่ถอนหายใจ

                 06.05 นาฬิกา

                มาถึงจุดเกิดเหตุเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมาย้อนเข้ามาให้สมองอีกครั้งทุกอย่างเกิดขึ้นใช้เวลาไม่นานแม่ชัยกลับรู้สึกดั่งว่าได้ท่องไปในโลกที่ยาวนานละเต็มไปด้วยความทุกข์ปนสุข ถึงแม้จะเป็นมนุษยืเหมือนกันแต่ผู้หมวดดูวุ่นวายน่าดู ว. ก็ดังไม่หยุดชัยกลายเป็นส่วนหนึ่งในเหตุการณ์ยามเช้านี้แม้ว่าชัยจะไม่ได้ใส่เครื่องแบบ ชัยมองดูหมวดหนุ่มและสงสัยว่าทำไมไม่ให้ชัยออกไปห่างๆต้องบอกชัยตลอดว่าอยู่กับผมนะอย่าไปไหนนะ ชัยเห็นหมวดทำหน้าที่เกินร้อยเขาเป็นคนที่ทุกที่ต่างต้องการ ชัยสงสัยจะให้ชัยมาเกะกะหมวดทำไม?

                06.10 นาฬิกา

                จ่าหัวทองเดินมาที่ท้ายรถซึ่งจอดอยู่ห่างจาดจุดเกิดเหตุราวๆ 30 เมตรแต่ก็มองเห็นกันอยู่ชัยมองสัมภาระของตัวเองอย่างระแวงกลัวและมองย้อนกลับไปทางที่จ่าผ่านมาอย่างไม่วางสายตาจนหมวดสังเกตเห็นว่าจ่าเอาของมาไว้ท้ายรถตามคำสั่งเรียบร้อยก็เดินออกไปจากจุดเกิดเหตุไปหาจ่าทั้งสองพร้อมกับสั่งงานตรงจุดเกิดเหตุและให้ชัยตามไปชัยตามไปอย่างร้อนใจเพราะกลัวสมบัติที่มีสูญหายอยากจะไปเก็บเองว่าเหลืออีกไหม

                “เรียบร้อยแล้วครับหมวด”

                “พี่จ่าช่วยกลับไปดูอีกรอบหน่อย เก็บของของคนๆนี้มาให้หมด ผมจะรอ ”ชัยเดินไม่เร็วพอที่จะอยู่ในเหตุการณ์แค่หูได้ยินและตาเห็นจ่าทั้งสองเริ่มออกอาการหงุดหงิด

                “หมวดก็หยวนๆหน่อยผมก้ดุดีแล้วผมก็จะออกเวร แล้วลูกต้องไปเรียนผมก็ต้องไปส่ง” @#$%$%(^(_)(*)(**)(_(_)(_(_(_)+*^&^%%$$% คำอ้างสารพัดสองจ่าช่วยกันพูดจนหมวดบอกให้หยุด พอได้แล้ว

                “พี่เก่าแต่ผมก็เกรียนนะผมอยากขอร้องให้พี่เดินกลับไปทางเดิมแล้วเจออะไรก็เก็บกลับมาให้ผมนะครับ ปฏิบัติ!!!”

                ผ่านไป 5 นาที จ่าทั้งสองก็กลับมาพร้อมกับถุงเท้าสีเขียว 1 ข้าง,หมวกไหมพรมสีเขียว 1 ใบ,แปรงสีฟัน 1 ด้าม,ปฏิทินปี 2550,2552,2553 ครบ!!! ร้อยตรีเรีอกชัยมาดูของกลางว่าครบไหมชัยตาลุกวาว

                “จะเป็นของกลางได้อย่างไรในเมื่อมันไม่ผิดกฏหมาย”หมวดหนุ่มเลยแซะบอกเบาๆ

                “ก็หยวนๆน่ะพี่เพราะความเป็นธรรม” คำว่าความเป็นธรรมของหมวดหนุ่มทำให้ชัยคิดได้ว่าจริงๆแล้วความเป็นธรรมต้องพึ่งกฎหมายแต่บางอย่างความเป็นธรรมของกฏหมายก็เอื้อให้คนที่ไม่เป็นธรรม ความเป็นธรรมน่าจะเกิดจากดุลพินิจของแต่นะคน (เหรอ?)

                “ขอบคุณท่านมากนะครับ ผม “ชัย” ขอบคุณท่านมากจริงๆ” การสบตาครั้งนี้ไม่มีน้ำตา

                06.30 นาฬิกา ณ ถนนชยางกูล]

                บริเวณหน้าอุบลพลาซ่า 2 จ่ายืนร้องเพลงมารช์ตำรวจอยุ่ข้างถนนให้ประชาชนผู้สัญจรไปมาฟังอย่างฉงนใจเพราะเสียงดี? หรือไม่เคยเห็นก็ไม่ทราบแต่ทุกคนหยุดฟังและปรบมือหมวดและยิ้มให้กันหมวดถามชัยทุกอย่างครบนะชัยบอกครบหมวดหนุ่มจึงพาชัยกลับ ส.น.ขอความร่วมมือต่อไป

"......เป็นแค่เรื่องเล่าธรรมดาๆ

แต่อยากให้ทุกคนที่อ่านได้ข้อคิดจากมัน

สิ่งที่สะท้อนออกมาจากเรื่องเล่าและเมื่อคุณอ่านจบคุณได้อะไรจากมัน"